İndi onlardan harda yaşayırsınız ”“ soruşanda, Bakıda ”“ cavabını verirlər. Əslində isə onların Bakı kimi yaşadığı bu yerdə bit ”“ birə özlərini dediyi kimi canlarına daraşıb. Söhbət Binəqədi rayonunda yerləşən “3 saylı DSK” adlanan ev tikmə zavodunda yaşayan məcburi köçkünlərdən gedir. Onlar hər gün yük maşınlarının yük daşıdığı zavodda yaşayırlar. Bu dəfəki səfərimizdə Ağdam, Cəbrayıl və Füzuli rayonundan qaçqın düşən bu insanların gurultulu zavoddakı yaşam tərzlərini qələmə almışıq.

“Onsuz da yazmağınızın heç bir xeyri yoxdu. Bekara əziyyət çəkib gəlmisiniz. O qədər yazıblar ki, amma heç maraqlanan olmayıb”.

“Sizlərdən bəlkə bura iyirmisi gəlib, amma nə xeyri. Gəlin baxın bizim şəraitimiz göz qabağındadı. Hamıya yer verirlər, bircə bizdən başqa. Erməni orda bizi qırdı, bunlar da bizi burda qırırlar.

Baxın, görün nə şəraitdə yaşayırıq. Bura mənim oğlumun evidi. İki uşaq, özü və həyat yoldaşı bir otaqlı evdə yaşayırlar. Bu yaşayış deyil. Gəlirsiniz çəkirsiniz aparıb göstərirsiniz, amma baxan olmur. Mən Ağdamın Şelli kəndinə iki mərtəbəli ev qoyub gəlmişəm e oğul. İndi zavodda yaşayırıq. Bit ”“ birə canımıza daraşıb burda. Toz ”“ torpaqdan göz açmalı deyil. Adamın bir Allahı olar. Gəlsinlər görsünlər biz burda nə çəkirik. Mən heç onların verdiyi yeri də istmirəm. Mənə öz torpağımı versinlər gedim orda yaşayım”.

“Bizim də şəklimizi çəkin. Pis gündə yaşayırıq. Biz hamımız burada doğulmuşuq. İşığımız olsa da, qazımız yoxdu”.

“Televiziya kanalları bura gələndə, zavod rəhbərliyi çəkiliş üçün onlara imkan vermir. Neçə dəfə ans ”“ dən, xəzər tv ”“ dən gəliblər. Amma, çəkilişə imkan verməyiblər. Təmiz hava yoxdu burda qardaş. Hava almaq üçün zavoddan bayıra çıxırıq. İki il öncə burda yanğın oldu: ata öz iki azyaşlı uşağı ilə evində yandı. Boş torpağı bizlərə satıblar. Bu taxta evləri isə özümüz tikmişik”.

“Görürsünüz də yaşayışımız necə də qəşəngdi. Hər yer yaşıl ağaclar və mən də oturmuşam bu ağacın altında çay içirəm”.

“Yuxarı baxın, görürsünüz o dəmirləri? O gün qırılıb maşının üstünə düşdü. İndi gözləyirlər ki, kiminsə başına düşə və ölüm ola burda”.

- Ey! Siz kimsiniz ki, zavodun şəklini çəkirsiniz?

- Biz jurnalistik xanım.

“Bağışlayın sizinlə kobud danışdım ”“ deyir Olqa xanım. Bu vaqonda yaşayıram. İki uşağım var. Özüm də şəhid bacısıyam. Həyat yoldaşım Füzulidən məcburi köçkün idi, rəhmətə gedib. Yer qalmayıb şikayət etməyək. Amma, vallah baxan yoxdu. Çimməyə hamamımız da yoxdu. Bu “Formula 1” ə gələn qonaqlara deyərdilər də gəlib bizim şəraitimizə baxsınlar”.

“Ağdam sakiniyəm. İki azyaşlı uşaqlarımla bu bir otaqlı evə sığınmışam. Yer nəmişlikdi ayaqlarımız rematizma olub. Uşağım biri də ürək qüsurludu, əməliyyat olunacaq. Həkim mənim evimə baxıb dedi ki, uşağı əməliyyatdan sonra bura gətirmə yoxsa, axırına çıxarsan. Özüm də “salyanskı” kazarmada xadiməyəm. Hamamımız da yoxdu. Hamamı olan deyir ki, hər ay otuz manat ver, gəl, çim.

Biz xahiş edirik bizlərə köməklik göstərsinlər. Biz bura gələndən bizə deyirlər ki, sizi köçürəcəyik, amma köçürən yoxdu”.