“Şəhid xəbəri eşidəndə əsəbləşirdi. Əsgərlik vaxtı çatanda Nazim sevinə-sevinə hərbi xidmətə yollandı. Ona zəng gələndə ki, hərbi xidmətə filan yerə düşmüsən, məni sevinə-sevinə elə gəlib qucaqladı ki. Sevindiyindən bilmirdi neyləsin?! Hərbi xidmətdə də özünə yaxşı hörmət qazanmışdı, manqa komandiri idi. Müharibə başlayanda Nazim 1 il 6 ayın əsgəri idi. Bir neçə gün sonra evə zəng etdi, atası ilə danışdı. Daha sonra isə atasına deyib ki, telefonu verin anama. Atasına demişdi ki, ola bilər ki, bu mənim sonuncu zəngim olsun. Məni ağlamaq tutdu, dedi ki, ana, niyə ağlayırsan, torpaqlarımızı qoruyuruq da! Bir il ərzində mən onun səsini elə narahat, həyəcanlı eşitməmişdim. Son sözü bu oldu ki, narahat olmayın, oktyabr ayında görüşərik. Elə oktyabrın 1-də Suqovuşanda şəhidliyə ucaldı. Nazim həmişə şəhidliyi arzulayırdı, dosta-tanışa da bu haqda deyirdi. Deyirdi ki, ay ana, şəhidlik bilirsən necə gözəl zirvədir?! Bilirəm ki, o ən uca zirvədədir! Balamla fəxr edirəm, bütün şəhid analarına Allah səbr versin”, - deyə şəhidin anası bildirib.

 

“Çox gözəl qardaş, bundan da savayı sirdaş idi. Həlim təbiətli, hər kəslə yola gedən xüsusiyyəti var idi. Hərbi xidmətə getməzdən öncə evdə şəhid mahnıları dinləyərdi, sosial şəbəkələrdə vətən haqqında videolar paylaşardı. Biz o zaman bunları o qədər də dərk etmirdik. Qardaşım vətən müharibəsi başlayanda könüllü kəşfiyyat qrupuna qoşulub, öndə gedir. Nazimlə hər zaman danışanda “özünüzdən muğayat olun” deyirdi, amma sonuncu zəngi zamanı o qədər həyəcanlı idi ki, bu sözü deyə bilmədi, unutdu. Qardaşım hərbi xidmətə 3-4 ay olardı ki, getmişdi. Bir dəfə ona zəng etdim ki, necəsən, xidmətin necə gedir? Dedi ki, yaxşıyam, amma hələ şəhid olmamışam. Nazim oktyabrın 1-də şəhid olub, amma 58 gün biz onun nəşini axtarmışıq. Nəşi tapandan sonra noyabrın 29-da dəfn etmişik. Biz Bakıxanov qəsəbəsində yaşayırıq, Nazim də 310 saylı məktəbdə təhsil alıb. Çox istərdim ki, qardaşımın adı əbədiləşdirilsin, hansısa küçəyə, yaxud məktəbə onun adı verilsin”, - deyə şəhidimizin bacısı bildirib.